مدح و ولادت حضرت زهرا سلام الله علیها
دریــا غــریـق مـرحـمـت بـی كـران تـو هـفـت آسـمـان تـجـلـیِّ رنگـیـن كمان تو خورشـید ناز می كشد از ذرّه های خـاك آنـجا كـه صبـح مـی گـذرد كـاروان تـو صـــدهـا فرشـــته بال نــهادند بر زمین تا دامـــن خـدیـــجه شــود مــیزبان تــو بهــتر شــد آن زنــان قریــشی نیــامدند حــوّا و مــریـم انـد پــرســتار جــان تـو بر قـلب هـای خــستـۀ ما هــم نزول كن ای جــبرئیل تــا به سـحر هــم زبان تو یك شـاخه یـاس در دل مجروح كاشتـیم تنــها بــه احتــرام مــزار نــهـــان تـــو در بــارش اسـت رحمت بـی حدّ ابر تو پنهان شـده است مثـل شب قـدر قـبر تو تسبیح توكه تربت حمزه به قـاب داشت در سینه اش شمیم دعـاهای نـاب داشت از كـور نـیز وقت سـخن رو گـرفته ای هرچند چهره تو ز نور احـتجاب داشت در شكر روزه ای كه سه افطار با تو بود دستت برای خواهش سائل جـواب داشت جسمت نخواست رخت عروسی به تن كند از بسكه از بساط جهـان اجتنـاب داشت با عطر یـازده سحر ایـن باغ آشـنا ست هــرچند عمر مادر گل ها شتـاب داشت بیتی به شعر صائب تبریزی آمده است آن شـاعری كه طبع روان همچوآب داشت چـون صبح زندگانی روشندلان دمی است آن هم دمی كه باعث احیای عالمی است ای جـلــوۀ شـــكوه و جــلال پـیـمـبـری تــو حـجّـت هـمـیــشـۀ آل پــیــمــبــری قـد راست كرده بود و تـنومند مانده بود از آب چــشـمـۀ تـــو نـهـــال پـیـمـبـری آنجا كه بحث كیـفـیت عـــرش مـی شود جز سیـنـۀ تــو نیــست مثـال پـیـمـبـری مرهـــم به زخـم هـای اُحُـد بـیـشـتـر بنه تو بـا خبـر هـمـیـشه ز حـال پـیـمــبری كمـتـر بـه سیـنـه جای بـده بـوسـۀ نـبـی جاری شده است اشــك زلال پـیـمـبری این لحظه های آخـر از احمد جدا مباش آسـوده نیسـت بـــی تو خـیـال پـیـمبری قـــدری صبـــور باش بـــهشت دل نبی تو زود مـی رسـی به وصـال پیـمـبـری چـــون تــو تـــمام آیـنـۀ خُـلـق احــمدی هــر روز روز توسـت به سال پیمبری ایـّـام شــادمــانــی و روز ولادت اسـت هنـگـام شاد بـودن و وقـت عبادت است در مصـحـف خــدای تعـالی نـوشته بود ایــن نور با طهــور ولایت سرشته بود پیش از شروع خلقت این خاك و آسمان این دانه را به مزرعۀ عرش كشته بود از بـسـكـه بود دسـت توسّل به سمت تو هر گوشه ای زچادر تو رشته رشته بود چندی به التـماس زمـیـن كرده ای نزول این آخــرین مــسافـرت یــك فرشته بود عالم هنوز طـعم محـبّت به جان نداشت حُبّ تو در صـحـیفه مــؤمن نوشته بود ما را بــبخش مــدح تــو كـوثـر نداشتیم مــا غــیــر چــند واژۀ ابــتــر نداشــتیم هــر دخـتــری كـه اُمِّ امـامـت نمی شود یــا مــادر پــیـمـبر رحــمت نـمی شــود در مجمع خلایـق حق فـاطمه یكی است این وحدت است شامل كثرت نمی شود آنـجا كه پای كــفو علی هسـت در میان هــر دختری كه لایق وصلت نمی شود از اینـكه آب مهریه ات بود روشن است هر خــانه ای كه خـانۀ رحمت نمی شود فردا بــیا كــه بــاز قیـــامت بــپــا كـنی ای بانویی كه بی تو قیــامت نــمی شود بــا اشتــیاق سـمــت صــراط آورید رو زهــرا بــدون بـرگ شفاعــت نمی شود این سینه بازحال وهوای مدینه خواست یا رب دعــای كیــست اجابت نمی شود آخر مدیـــنه رازِ پـس پـرده داشته است آخر مدینه یارِ سفــر كــرده داشته است لطف مدام حضرت یاسین به دست توست آری دعا به دست تو آمین به دست توست آنجا كه سینه در تب اندوه سوخته است آرامش دوباره و تسكین به دست توست پیـر خـمـیـن جـلـوۀ فـرزنـدی تو داشت یعنی كه عزت وشرف دین به دست توست آنجــا كــه ابر فتــنه گــری سایه گسترد نابودی تمام شیاطــین به دســت توسـت اســلام با دعــای تو پــیروز مــی شـود آری كلید فتح فلسطین به دست تــوست این انــقلاب جــلوه ای از كـوثـر تو بود بر روح تو ســلام خـدا و دو صد درود |